فانوس

یا حق

ما کجا هستیم؟ وقتی که نمیتوانیم جایی را برای ایستادن انتخاب کنیم و بلند داد بزنیم و بگوییم این است جایگاه من! پس ما کجا هستیم؟

جایی همین نزدیکی ها، نه خیلی دور دور، نه خیلی نزدیک نزدیک! 

ما به دنبال چه هستیم که جایگاه ما برای ما مهم شده است؟ ما به چه سمتی حرکت میکنیم که نیاز است از خود بپرسیم که کجا هستیم؟

کجا میروی؟ کجا بودی که کجا میروی؟

اغلب اوقات بیشتر افراد وقتی این سئوال را میشنوند یا از خودشان می پرسند یا از جایی میخوانند قیافه شان دیدنی است. گنگ و منگ میشوند. شاید هم بخندند! مشکلی نیست هر کسی را در قبر خود میخوابانند.

گفتم قبر! کجاست قبر؟ نمیدانم بترسم، بلرزم یا گریه کنم! اما هرچه هست حق است. میترسم به خاطر اینکه خود را میشناسم که نمیشناسد! 

باز هم سالی در گذر است و ما هنوز خردسالیم و در تمناهای کودکانه خود بزرگترین ها را میجوییم.

ای دنیا بگذر و بگذار که بدانند که تو محل گذری!