فانوس

یا حق

اتفاقی که نمی توانیم بر آن اراده داشته باشیم خودبودن است. چرا که به محض اراده به اینکه خودباشیم فعلی را که اراده می کنیم خود نیستم . آنچه را که باید انجام بدهیم تا خودباشیم را نمی دانیم . ما خودمان را بر اساس دیگران خود می پنداریم . وقتی کاری انجام می دهیم این دیگرانند که می گویند خودت باش، یا اینکه تا حلا اینجور نبوده ای . شاید که این خود واقعی باشد. به هر حال یا ما آنچه را فکر می کنیم انجام می دهیم یا اینکه آنچه در نظ دیگران بهتر است ، انجام می دهیم. اگر خوب بودن در نظر دیگران را انتخاب کنیم دیگر خود بودن معنی ندارد و اگر آنچه که باید انجام بدهیم و فی حد ذاته خوب است پس ما آنچه نداریم و نیستیم را انجام می دهیم یعنی تلاش می کنیم که به آنچه که نیستیم برسیم پس باز خود نیستیم.