سلام

هر كار كني، با همه شكها و در تمام احتمالات، نمي‏تواني خود بودن خود را انكار كني. تو خودت هستي و اين را مي‏بيني. شاهد ماجرا همين آزاري‏ست كه پس از شك در توست كه در اصل مي‏پرسد اگر نه اين‏كه من خودم‏ام پس من که‌ام؟! و اين من همان خود توست.

اما به نکته‌ي بسيار ارزشمندي اشاره داري و آن اين‌که اساسا نمي‌شود خود را بدون ديگري بيان کرد و يا اصلا تصور کرد!

و اين در هم ‌تنيدگي نه فقط مفهومي و ذهني، که امري وجودي‌ست!

و اين شايد همان اس‌ّالاساس اصالت فرد و جامعه و راهنماي فهم پديده‌هايي چون نماز جماعت است!

موفق و مويد باشي

با عرض پوزش از پرچانگي و پر‌ادعايي...